کاهش سمیت ناشی از اسیدپالمیتیک به واسطه تولید تری آسیل گلیسرول توسط اسیدلینولئیک در سلول های قلبی موش صحرایی

سابقه و هدف: بیماریهای قلبی-عروقی ناشی از لیپوتوکسیسیتی به طور چشمگیری در جمعیت انسانی در حال افزایش می باشند. در این مطالعه، تاثیر اسید لینولئیک در کاهش لیپوتوکسیسیتی سلولهای قلبی موش صحرایی بررسی شد. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، سلولهای بطنی قلب 5 موش صحرایی در پلیت های 24 خانه کشت و به صورت تصادفی در 4 گروه به ترتیب گروه های کنترل (mM0/5 از Bovine Serum Albumin) و درمانی با اسید پالمیتیک (mM0/5)، اسیدلینولئیک (mM0/25) و ترکیب اسیدلینولئیک با اسید پالمیتیک (mM0/5+mM0/25) تحت درمان قرار گرفتند. چاهک های هر ردیف از پلیت به یک گروه اختصاص داده شد. میزان تری آسیل گلیسرول سلولی، دی آسیل گلیسرول سلولی، DNA Fragmentation  و درصد زنده ماندن در زمانهای 24و 48 ساعت پس از کشت، ارزیابی شد. هر 2 چاهک از هر گروه برای ارزیابی هر فاکتور استفاده شد و تمام مراحل به صورت سه بار تکرار انجام شد. یافته­ ها: در زمان های 24 و 48 ساعت به ترتیب، اضافه کردن اسیدلینولئیک به اسید پالمیتیک باعث کاهش 4/65 % و6/15 % میزان DNA Fragmentation (0/001>p) و 0/36% و 4/88 % محتوای دی آسیل گلیسرول سلولی (0/05p) و 6/25 % و 10/52 % زنده مانی سلولی (0/01>p) در مقایسه با اسید پالمیتیک به تنهایی شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که اسیدلینولئیک به واسطه افزایش تولید تری آسیل گلیسرول، سمیت ناشی از اسیدپالمیتیک را بهبود می­بخشند